Ostatnio poczułam się jak największa fuksiara świata. Szłam właśnie na pocztę i korzystając z godziny "za kwadrans dziewiętnasta", postanowiłam jeszcze pędem przewertować swój ulubiony ciucholand. Jakież było moje zdziwienie, gdy ciekawska ręka wyciągnęła z lumpeksowego kosza na obuwie prawdziwe i wintydżowe buty Sonia Rykiel! Do tego w moim rozmiarze 36,5! Do tego kosztowały jedyne 3 złote! No cóż - ich stan pozostawiał wiele do życzenia, ale moja euforia trwała nieprzerwanie - cieszyłam się tym, że fleki były bez większego uszczerbku (każdy bywalec secondhandów wie, że wymiana fleków to często koszt przewyższający samą cenę znalezionych butów). Czółenka wykonane ze skóry oraz jedwabiu stały się dla mnie wyzwaniem. Najpierw próbowałam je przeczyścić, np. nacierając sokiem z cytryny :-000 - i ten, i te bardziej chemiczne specyfiki nie poskutkowały. Poszperałam więc w swoim pudle z akcesoriami do przeróbek i tworzenia biżuterii i znalazłam tam dobre kilka metrów taśmy cekinowej. Pojawił się dylemat: złota czy czerwona? A może obie przemieszane, żeby zrobić charakterystyczne dla Sonii Rykiel paseczki? No cóż: przeważył rozsądek, bo czerwonej miałam najwięcej. Do tego, od niepamiętnych czasów marzę o bucikach Dorotki z krainy Oz. Romantycy głoszą, że takie buciki to prawdziwy skarb: wystarczy zastukać obcasami i nagle zbędne okazują się wszelkie środki masowego transportu. Toto, I guess we're not in Kansas anymore! Trochę było z tym męczarni, zwłaszcza w dolnych partiach, ale w sumie do jedwabiu nie jest trudno to wszystko przymocować. I proszę - oto moje
"ruby red shoes"! Pewnie nie każdemu się spodoba ten mój jarmarczny wyczyn, ale najważniejsze jest jedno: buty zyskały nowe życie, nie będą już leżeć brudne i niechciane. I tym sposobem coś całkiem starego zmieniło się w coś całkiem nowego. Call it magic. The thread and needle kind of magic.
Jedwabne buty, Sonia Rykiel vintage,
taśma cekinowa, 1,40 za metr.
Tak to już jest w naszym cudownym kraju, że śnieg przynajmniej raz w roku paraliżuje ludzkie życie i niweczy wszelkie plany, z szumnym planem opuszczenia domu włącznie. Oczywiście drogi są właściwie nieprzejezdne - dziś kilka razy niemalże wpadłam autem w poślizg, a po dwugodzinnym postoju śnieg dokumentnie przykrył samochód ;-0 Naprawdę dziś zmarzłam, mimo dwóch par spodni! Stronników fantastycznej idei, głoszącej, że polski klimat złagodniał i nie trzeba nosić już futer, chętnie wysłałabym w ich poliestrowych kurteczkach na co najmniej trzy kwadranse sprawunków poza domem. Dziś przedstawiam kolejną zdobycz spod znaku futrzanego: kupiony jeszcze w lecie za zupełne grosze (40 złotych), ten hiszpański płaszczyk jest naprawdę genialnym okryciem na tak upiornie zimne grudniowe dni. Szczęśliwie mam przy sobie moje ulubione kożuszkowe rękawiczki, które kiedyś zapobiegliwie nabyłam w środku upału nieopodal pięknej greckiej plaży. Była to dość kuriozalna miejscowość (niech tajemniczości doda jej fakt, że szło się do niej wzdłuż plaży...), w której jedyne sklepy poza spożywczymi to były właśnie salony futer ;-D Wychodzi na to, że letnia pora sprzyja u mnie zakupom martwych zwierząt! Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, jak nieetyczne jest noszenie futra, jednak jeśli mam wybór między używanym futrem, które będę nosić latami, a nową plastikową kurtką, którą wyrzucę po jednym sezonie... - decyduję się na to, co jest moim zdaniem bardziej rozsądne. Ostatnio obserwuję różne rewaloryzacje na rynku idei ekologicznych: w radio trąbią, że sztuczna choinka to eko-zbrodnia! Dołączam się do apelu: nie kupujcie sztucznych choinek! One w stanie rozkładu przeżyją jeszcze kilkanaście pokoleń! 
